تنها در احمدآباد مستوفي
محمدعلي زم
«ابوالفضل زرويي» از اديبان و طنزپردازان فهيم نسل انقلاب اسلامي از اين دنياي فاني عبور كرد. او كه در سنين نوجواني به خاطر قريحه و سبكش توسط مرحوم كيومرث صابري - «گل‌آقا» - استعدادش كشف شد، پس از مدتي پا به حوزه هنري نهاد و موسس و مدير دفتر ادبيات طنز شد و طراحي و برنامه‌ريزي توسعه طنز سازنده را در دستور كار اين دفتر قرار داد. برگزاري كلاس‌ها و محافل نقد و بررسي آثار طنز، راه‌اندازي مراسم ماهانه «در حلقه رندان»، كشف نوجوانان و ...
جوانان مستعد طنزنويسي، همكاري با نشريات، خصوصا به عهده گرفتن مسووليت بخش طنز هفته‌نامه فرهنگي هنري «مهر»، از جمله كارهاي او بود.
در سال‌هاي پس از انقلاب اسلامي، ادبيات رشد بسيار چشمگيري داشته است اما در واقع دو گونه ادبياتي منحصربه‌فرد در اين ساليان قابل ملاحظه‌تر بوده است. الف – ادبيات جنگ و دفاع مقدس كه خود موجد ادبيات ويژه انقلاب اسلامي شد و رونق و توسعه آن مرهون برادري، همفكري و هم‌نظري آقايان مرتضي سرهنگي و هدايت‌الله بهبودي بوده است؛ ب - ادبيات طنز كه مديون كساني چون زنده‌ياد صابري، زرويي نصرآباد و ابراهيم نبوي و... است.
بسياري از كارشناسان حوزه نقد و بررسي ادبيات، نقش «زرويي نصرآباد» را به تنهايي، خيلي بيشتر از همه دوران انتشار «توفيق» در پيش از انقلاب دانسته‌اند، در عين حال متاسفانه مديريت نادرست و نگاه بد به هنر و ادبيات انقلاب، آنگونه كه شايسته بود حفظ سلايق مختلف را مدنظر قرار نداد و همين باعث شد طنزپرداز توانايي چون زرويي در بيماري و تنهايي و غربت، در حالي كه با سختي‌هاي زندگي دست و پنجه نرم مي‌كرد، در روستاي احمدآباد مستوقي، وقتي هنوز به 50 سالگي نرسيده بود، زندگي را بدرود بگويد.
سرمايه انساني اصلي‌ترين عامل رشد و تكاپوي هر ملتي است، به گونه‌اي كه ميزان دارايي‌هاي مادي ملت‌ها و دولت‌ها در مقياس با جايگاه، نقش، خلاقيت و اثرآفريني انسان‌هاي خوش ذوق و مستعد سنجيده مي‌شود، چيزي كه متاسفانه تا حدود زيادي در سيستم كلان مديريتي ما مغفول مانده است!